Laurens Zevenbergen, havo-scholier, is net gestart met zijn transitiefase. Hij is 18, en heeft ervoor gekozen om zelfstandig, als volwassene, het traject in te gaan. Zijn school steunt hem helemaal.
“Ik ben nu bijna twee maanden bezig met de hormoonbehandeling. Het gaat allemaal prima”.
Het begon anderhalf jaar geleden toen ik mij op de wachtlijst liet zetten. Dat was net twee weken voor de patiëntenstop van het VUmc. Nadat ik op de kinderwachtlijst had gestaan, ging ik toen ik na acht maanden aan de beurt was, nog voor mijn 18de het volwassentraject in. Ik wilde het ook graag zelfstandig doorlopen, zonder dat mijn ouders steeds meekwamen. Waarom? Het is makkelijker om het zelfstandig te doen.
Het was voor het VUmc snel duidelijk. Ik leef ook al jaren als man. Na drie gesprekken was er een akkoord, maar ik moest nog wel het hele verplichte traject doorlopen. Ik kreeg de diagnose early aged gender dysphoria.
JONGENSDINGETJES
Natuurlijk was het er ook altijd al. Als kind was ik altijd het jongetje met lang haar. Met carnaval, in groep 1 en 2, was ik Spiderman of Zorro. Met baard. Ik speelde met legoridders en mijn verzameling van autootjes en ik wilde altijd jongenskleren aan. Ik haatte jurkjes en alles wat roze was en ik deed altijd typische jongensdingetjes. Ze zagen mij als een stoer meisje. Wel grappig dat mijn eeneiige tweelingzus in alles compleet tegenovergesteld is.
Op de basisschool werd ik gepest omdat ik jongenskleding droeg. Op de middelbare school had ik vervolgens een tijdlang een ontkenningsfase, en ik koos voor stoere meisjeskleren. Maar mijn lichaam begon problemen te geven en ook de sociale rol van vrouwen, de standaardverwachting, sprak mij niet aan. Ik ergerde mij als ik nagellak cadeau kreeg, net als mijn zusje. Dan was mijn reactie: “maar ze weten toch dat ik dit niet leuk vind?”.
Ik was best onzeker. En omdat ik bang was gepest te worden, viel ik dan weer terug in de meisjesrol. Toen ik uit de kast kwam als lesbisch meisje, al op mijn 12de, was dat een stap. Ik heb een genderqueerperiode gehad, ongeveer rond mijn 16de. Maar hoe meer ik als man leefde, hoe beter ik mij voelde. Ik was ook direct passabel. Noem mij geen hij of zij, noem mij maar Lau, stelde ik voor. En iemand zei: dat is zeker een afkorting van Laurens?
Tevreden
Nu ben ik helemaal transman. Ik voel ik me echt veel zekerder van mezelf en ik heb minder faalangst. Uiteindelijk ben ik van het pesten alleen maar sterker geworden.
Ik ben het huis uit gegaan toen ik me op de wachtlijst liet zetten. Mijn vader accepteert het volkomen, mijn moeder vindt het best lastig. Maar ik kan zo in elk geval helemaal mezelf zijn. Dat gaat heel goed. Toen het traject begon, is er wel familie meegegaan.
Op school doe ik nu zelfstudie havo. Samen met een aantal anderen leerlingen die net als ik een paar jaar gemist hebben door ziekte. We hebben gewoon les, maar we kunnen het meer in ons eigen tempo doen.
De school, het Dominicus College in Nijmegen, gaat er echt heel goed mee om, ze zijn heel open minded. Ze boden zelfs aan om mijn naam te veranderen, want zeiden ze, we zien dat je er problemen mee hebt. De zorgcoördinator, met wie ik de gay straight alliance van school beheer (een netwerk dat acceptatie van homoseksualiteit wil vergroten), informeert direct mijn docenten als er iets verandert. Ze deed bijvoorbeeld een brief toen de hormoonbehandeling begon, dat er misschien bijwerkingen zouden zijn in mijn gedrag.
Ik ben nog niet klaar met de transitie, maar ik ben best tevreden. Mijn lichaam reageert goed en ik heb het idee dat het sneller gaat dan gemiddeld. Ik ben in elk geval blij dat ik uit de diagnostiek ben.
Tekst en foto: ton van den born