Tachtig procent van de tijd ben ik Sandra en twintig procent moet het maar op de oude manier. Daar maak ik mij niet druk om. Op mijn werk bij de post, in de molenaarswereld en bij mijn ouders ben ik Jan. Dat houd ik ook zo. Het voegt niets toe om als vrouw naar mijn werk te gaan en mijn ouders wil ik het niet meer aandoen, die zijn in de tachtig. Mijn moeder begint te dementeren, vraagt twintig keer wat voor weer het is. Ik ben bang dat ze helemaal omgaat als ik zeg: “Ik ben Sandra”. Mijn vader wil ik er niet mee vermoeien.
“Dertig jaar geleden, toen ik in de molen kwam wonen, deed ik het allemaal ‘achter de gordijnen’, zoals dat heet. Ik liep alleen binnenshuis in vrouwenkleding en als ik op bezoek ging bij een bevriend homostel. Zij hebben een travestieshow gehad. Met één van hen heb ik een keer tot diep in de nacht zitten praten. Hij zei: “waar ben je nou mee bezig? Je moet het helemaal doen of niet”. Toen zijn we naar een vrouw in Woerden gegaan die kleding voor trans vrouwen verkocht”.
KLEDING
“Als man had ik alleen maar een spijkerbroek, een werkbroek en een overall. Nu heb ik wel een stuk of twintig jurken, denk ik. Ik draag graag jurken en zoek ze goed uit. Ik ben niet zo winkeltype, ik kom wel bij Van Haren of C&A maar verder koop ik vooral via internet. BonPrix, bijvoorbeeld, heeft leuke dingen. Van kleding weet ik goed de maat en mijn model. Ik vergroot de plaatjes uit en als de taille krap is hoeft het niet. Ik heb maar één keer iets hoeven terugsturen, dat was een jurk waar ik ademnood in kreeg. Schoenen kopen is lastiger want schoenmaat 44 is bij damesschoenen een probleem. Je ziet in een winkel wel eens een leuke schoen, maar dan kijk je naar de maten en denk je: ‘laat maar’. We hebben in Purmerend wel een speciale winkel, maar je wilt iets dat leuk is en de keuze is daar beperkt. Van de zomer zijn we met een paar dames een dagje naar Duitsland geweest, daar hadden ze grotere maten en uitverkoop!
Ik ben al vijf jaar zo bezig en verkleed mij altijd thuis. Ik ga mij niet ergens anders omkleden, dat doe ik niet. Ook de eerste keer dat ik naar een bijeenkomst van trans vrouwen ging ben ik als vrouw de deur uitgegaan. De eerste keer weet je niet wat je te wachten staat. Ik had mijn auto onder in de parkeergarage gezet en moest 50 meter lopen naar de deur van de bijeenkomst. Er was niemand op straat, maar dan kom je toch opeens iemand tegen en denk je: ‘wat moet ik nu doen?’ Maar ze reageren helemaal niet. Je denkt er meer van dan dat er is. Ik krijg op straat nooit opmerkingen, ook niet als ik met vriendinnen loop. We zoeken de problemen natuurlijk ook niet op, we gaan niet ’s avonds een duistere buurt in”.
GEEN REACTIE
“Hier in het dorp zullen ze het wel weten maar ze reageren niet. Dat is heel wonderlijk. De voorzitter van de ijsclub kwam hier een keer toen ik op het punt stond om naar een trans-vrouwenbijeenkomst te gaan. Hij stond mij eens aan te kijken, zei waar hij voor kwam en ging weer. De buren lopen hier met de hond en zien mij in een jurk, maar er is niemand die reageert. Als ik een weekend weg ga passen ze op de katten, maar ze vragen nooit waar ik naartoe ga”.
(Tekst: Robert Witte)