Sabrina ter Horst (1940) merkte al vanaf haar 4e dat zij eigenlijk liever meisje was geweest. Haar studie en werk deed ze als man. Pas toen in 1982 haar huwelijk was vastgelopen, besloot ze te onderzoeken hoe een leven als vrouw er voor haar uit kon zien. Uiteindelijk zette ze de stap, maar zonder hormonen of operatie.
“In de periode van 1982 tot 1990 ben ik volledig overgestapt van een leven in mijn mannelijke geboortegeslacht naar een leven als vrouw. Zonder enige vorm van transgenderzorg, hormonen of operatie. Een uitgebreide epilatie stelde mij in staat verder als vrouw door het leven te gaan. In die tijd leidde ik nog langer dan gehoopt een dubbelleven, man op mijn (internationale) werk (burgeringenieur bij het ministerie van Defensie) en vrouw thuis, voordat ik mijn baan met een afvloeiingsregeling kon afsluiten”.
“Dat ging goed, maar er was nog een keerpunt in 2006. Voor die tijd leefde ik gelukkig en geaccepteerd als vrouw samen met Jeanet. Haar kende ik sinds eind 1986 en we gingen in 1990 samenwonen. Toen in 2006 de zorgverzekeraars hun klantenbestanden moesten oplijnen aan de Gemeentelijke Basisadministratie, GBA, en mij ineens weer voor meneer gingen uitschelden, werd ik boos en kwam ik fel in actie. En toen ik daar maar zeer moeizaam wat succes mee boekte, ben ik steun in de transgenderwereld gaan zoeken. Ik kwam erachter dat ik daar een beetje een buitenaards wezen was, want iedereen sprak er over hormonen en de operatie. Een andere optie was er blijkbaar niet”.
SCHUREND EFFECT
“Ik heb er zelf acht jaar over gedaan om de stap naar vrouw-zijn te zetten. Ik wilde het gedegen en voorzichtig aanpakken. Mijn vraag was: hoe zou ik de wereld als vrouw beleven? Op T-en-T-avonden kwam ik wel soortgenoten tegen die hetzelfde wilden, maar dat werkte niet voor de realisatie van mijn jeugddroom. Ik heb een bijbaantje gevonden in de horeca, in Amsterdam, waar ik de vrijdagavonden als vrouw kon helpen. Zo ben ik vanaf 1982 als vrouw de wereld gaan verkennen, te beginnen in het Amsterdamse uitgaansleven. Ik kreeg een travestievriendje die mij er rondleidde.
Het smaakte naar meer, meer dan af en toe een avondje uit. Ik merkte echter al snel dat de baard dan niet kon. Toen ik iemand kuste, schrok die hevig van het schurend effect. En bij hitte rondlopen met lange mouwen en in coltruien was ook niet zo fijn. Epileren was een heftig proces. Het kostte me ongeveer 500 uur in vijf jaar en tienduizenden guldens.
Het moest ook nog gewoon tussen het werk door. De marinewereld waar ik werkte was een mannenwereld. Er was even een lastig moment toen de inlichtingendienst, voor een onderzoek of ik nog steeds ook met geheime documenten in aanraking mocht komen en niet chantabel zou zijn, ook mijn buren wilde bezoeken. Mijn buren kenden alleen een mevrouw Ter Horst. Ik heb gelukkig kunnen voorkomen dat ze inderdaad de buren zouden benaderen. Op het werk werd het uiteindelijk pas bekend toen ik er wegging, in 1998.
Op 18 september 1998 zijn alle mannenkleren de deur uitgegaan. In mijn paspoort stond toen Sabrina, en uiteindelijk is daar op 1 juli 2014 een v’tje bij gekomen in plaats van een m’etje”.
SOCIAAL-CULTURELE KWESTIE
“Of er meer mensen zoals ik leven, weet ik niet. Ze roeren zich niet. Ik heb vanaf het begin nooit de wens voor een operatie bij mij voelen opkomen. Die 500 uur elektrische epilatie was nodig, maar als vrouw leven is in mijn ogen vooral ook een sociaal-culturele kwestie.
Met Jeanet heb ik mooie dingen meegemaakt. Onze huwelijksreis naar Hawaï en de oostelijke kant van Amerika, medio 1990, was bijvoorbeeld heel bijzonder. Ik leefde voor het eerst zes weken achter elkaar als vrouw. Ik voelde mij heerlijk. Maar thuis, waar mijn ex nog liep, moest ik weer in mannenpak. Zij accepteerde niet een vrouwelijke echtgenoot, maar wel dat ik bij Jeanet zou gaan wonen. En ook dat we haar als goede vriendinnen bleven bezoeken.
Het is een heel groot voordeel dat het kan in mijn geval. Ik wens niemand zo’n genderconflict toe, maar ik zou dit leven nu voor geen goud meer willen missen. Het leven als vrouw”.
Sabrina is op 7 april 2021 overleden.
Lees hier het verhaal van Jeanet op deze site en ook het interview met Sabrina op www.continuum.nl.
Tekst en foto: ton van den born