Ik was 17 toen ik het feitelijke verschil tussen een man en een vrouw te weten kwam. Dat was ook het moment waarop ik begreep wat puberteit was en ik me realiseerde wat een vrouw een vrouw maakte en een man een man. Ik was erg goed in biologie en wilde graag meer weten. Ik leerde dat sommige vrouwen die geen vrouwelijke onderdelen hadden oestrogeen namen om zo secundaire kenmerken te ontwikkelen.
Omdat ik ziek was, bezocht ik een dokter net buiten Mangalore. In plaats van me te helpen, randde de arts me aan. Later bedacht ik dat ik meer over oestrogeen wilde weten en ondervroeg hem daarover. Hij vertelde me over geconjugeerde oestrogenen. Ik was tevreden. Ik kocht de medicijnen meteen en las op de site tsroadmap.com over anti-androgenen.
Al snel begon zich borstweefsel te ontwikkelen en kreeg ik een zachtere huid. Langzamerhand begon ik de veranderingen te waarderen, maar toen voelde ik een knobbel in mijn borst. Ik belde mijn moeder en vertelde haar alles, maar loog over de Premarin. Ik zei dat het acne-medicatie was. Mijn moeder ging met me mee naar een arts, die haar vertelde wat Premarin werkelijk was. Ik werd naar een psycholoog gestuurd, die me een week lang opnam, maar verder gebeurde er niets.
Medicijnen studeren als transgender in India
In 2011 ging ik studeren aan de MBBS, een hogeschool voor religieuze minderheden in Mangalore. Ik was inmiddels 18 en juridisch meerderjarig. Dat maakte me zo gelukkig. Ik regelde direct een afspraak met de psychiater op de hogeschool, aan wie ik mijn gender issues vertelde. Hij beloofde me toen dat ik hormonen zou krijgen na twee jaar psychotherapie.
Hij vroeg me mijn ouders mee te nemen. Aanvankelijk weigerde ik, maar uiteindelijk moest ik mijn ouders wel uitnodigen, anders zou ik niet meer behandeld worden. Mijn moeder zei tegen de leidinggevenden op de hogeschool dat ze tegen mijn transitie was, en dat ik ook tegen de regels van mijn religie inging.
Twee jaar gingen voorbij. De psycholoog vertelde me dat ik klaar wat voor HRT (hormonen, red.), maar de artsen weigerden me te behandelen op grond van religie. Ze zei dat haar deel van het traject voorbij was, bovendien vertrok ze uit het ziekenhuis. De vervangende psycholoog evalueerde mij en zei dat ik kon doorgaan met mijn behandeling, maar ook zij vertelde me dat ik beter buiten het ziekenhuis op zoek kon gaan, omdat daar niemand me wilde behandelen vanwege de religie.
Zelfmedicatie
Begin 2011 begreep ik wel dat deze artsen er niet zo veel van wisten, en ik besloot uiteindelijk aan zelfmedicatie te doen. Ik wist dat de gevoeligheid van de hormoonreceptoren vermindert na de puberteit. Ik probeerde eerst naar Manipal te gaan, maar dat was te ver en ik koos voor een ander ziekenhuis in Mangalore. De endocrinoloog hanteerde hoge prijzen voor zijn consult. Hij vroeg me naar het psychiatrisch certificaat dat bewees dat ik genderdysforie heb. Mijn psycholoog in het ziekenhuis gaf me het gevraagde certificaat, dat duidelijk verklaarde dat mijn ouders mij niet steunden in de behandeling. Hoewel ik wist dat deze brief me ellende zou brengen, probeerde ik nog een andere endocrinoloog in een ander ziekenhuis, maar ook dat werkte niet.
Ik ben inmiddels 23. Ik probeer dus al vijf jaar een dokter zo ver te krijgen dat hij me behandelt. Ze blijven het maar uitstellen en om de hete brij heendraaien. Sommige artsen vertellen me zonder omhaal dat de hogeschool hen heeft opgedragen mij niet te behandelen op grond van religie.
Mijn genderdysforie werd met de dag erger en ik moest terugvallen op de medische kennis die ik vergaarde door mijn eigen onderzoek met zelfmedicatie. Tot zes maanden geleden, toen ik mijn vader meenam naar een psycholoog opdat hij mijn issues zou begrijpen, kon ik geen hulp vinden. Maar ook mijn vader wilde niet meewerken. Ik gaf het smeken bij dokters op, en ook mijn verwachtingen. Op de een of andere manier zou ik geld moeten sparen voor de medicijnen. De afgelopen vijf jaar raakte ik in een depressie en ik kreeg zelfmoordneigingen. Iedereen op de hogeschool wist van mijn situatie en lachte me uit.
Mannenslaapzaal
Ik moest verplicht in de mannenslaapzaal verblijven, waar ik aangerand en verkracht werd. De leiding van de hogeschool boog mijn melding van aanranding echter om naar een geval van ontgroening en de jongens kwamen er met een waarschuwing vanaf. De religieuze leiding noemde me gek en dat was dan dat.
Ik leefde mijn leven zonder enige hoop of verwachting. Tijdens het hele traject had ik al veel mensen verloren. Niemand nam me serieus. Ik ben zelfs naar een spraaktherapeut geweest om mijn stem te trainen in een hoger register. De spraaktherapeut las mijn dossier en hoorde mijn ervaring met de andere dokters aan. Ik hoopte dat ze me wilde helpen, en dat deed ze, maar uiteindelijk verwees ze me door naar een andere, transfobe en religieuze spraaktherapeut die opnieuw mijn behandeling weigerde op basis van religie.
Ik legde zelfs een klacht neer bij de medische raad van Karnataka, maar zij zeiden dat de leiding van mijn ziekenhuis niet medisch onachtzaam was geweest en dat ik met mijn zaak maar naar de civiele rechtbank moest. Pas als ze daar vinden dat het tegen de mensenrechten ingaat, kunnen ze iets doen.
Sommige docenten haatten me omdat ik een pre-operatieve transvrouw was en nog ben. Mijn psycholoog vertelde me onomwonden dat als ik me tegen mijn hogeschool voor religieuze minderheden zou keren en de media opzocht, ik diep in de problemen zou komen. Ik zou mijn plek verliezen, mijn docenten zouden mijn cijfers naar beneden kunnen bijstellen zodat ik zeker niet zou slagen, en sowieso zouden mijn ouders mij het leven zuurder maken dan het nu al was. Ik moest mijn mond houden en ik wist dat niemand me kon helpen.
Maar ik zal nooit stoppen met het geven van richting aan mijn leven. Ik weet dat ik diep vanbinnen een sterk persoon ben. Ik zal discriminatie en transfobie overwinnen. Achter de wolken schijnt de zon. Ik vergaar kennis en onderwijs ook de mensen om mij heen. Bewustzijn overwint onwetendheid en ik draag mijn steentje bij aan het uitwissen van transfobie in India. Hopelijk kan ik ooit endocrinoloog of psycholoog worden zodat ik transgender jongeren kan ondersteunen. Ik zal nooit de hoop verliezen. Er ligt een mooie toekomst in het verschiet voor ons allemaal.
Adios babes…