De dochter van Lea Maas (44) is in transitie. Lea weet precies wanneer haar teruggetrokken kind veranderde in een vrolijke en open dochter. Op 11 september 2012 vertelde Loena, hun enige kind, haar ouders dat ze als meisje wilde leven.
Ze had altijd meer belangstelling voor typische meisjesdingen. Mijn man en ik zeiden tegen elkaar: “als zij geen homo wordt…”. Het woord transgender kenden we niet, maar we zeiden wel: “wil jij die pop, dan krijg jij die pop”.
Rond haar zevende zagen we haar veranderen. Op je vijfde of zesde kan het leven nog redelijk genderneutraal zijn, maar daarna is er een echte scheiding. Op school moet je naar de jongens-wc en ze vertellen je: dat is meisjesspeelgoed, dat is niet voor jou. Maar ze was jaloers op meisjes, zo bleek later, ze wilde de dingen doen die zij deden.
Loena was een heel levenslustig kind, maar wij merkten dat haar vrolijkheid wegzakte. Ze trok zich het liefst terug op haar kamer en maakte tekeningen of was bezig met speelgoeddieren.
In groep 5 zag ze de documentaire over Valentijn. Ze herkende zich in het transmeisje, maar kon er nog niet veel mee. Toen ze een jaar of twaalf was, zei ze: “ik zal eerder thuiskomen met een jongen dan met een meisje”. Wij wilden alleen dat ze gelukkig zou zijn en wij bleven haar vragen: “gaat alles goed?”, “Is er iets waar we je mee kunnen helpen?”en “Word je gepest op school?”.
Puzzelstukje
Die periode duurde tot 11 september 2012. Toen zei ze: “vanavond aan het eten moet ik iets vertellen”. Met z’n drieën aan tafel begonnen we maar meteen met het ergste wat we konden bedenken: “heb je iemand zwanger gemaakt?”. Totdat haar vader achterover ging zitten en zei: “je wilt een meisje worden”. Mijn man en ik keken elkaar aan. Dat was het. Het was alsof het laatste puzzelstukje op zijn plaats viel. “Zijn jullie niet verdrietig”, vroeg Loena. Maar we waren helemaal opgelucht. Vader heeft zelfs een puzzelstukje laten tatoeëren op zijn arm.
Dan vraag je je af: en nu, hoe moet het nu? Maar Loena wist het al, het hele proces van puberteitsremmers, operatie, een nieuwe naam. De dag erna hebben we de huisarts gebeld en die zei: je bent al nummer 3 in mijn praktijk. Binnen een week hadden we de oude Loena terug. Ze fleurde helemaal op. Ze hoefde niet meer toneel te spelen, niet meer met een geheim rond te lopen.
Als je dan besluit om in de zomervakantie de overstap te maken, ga je nadenken. Wat heb je nodig? Ze kreeg in vier weken tijd een geheel nieuwe garderobe. De eerste avond van de vakantie is ze nog uit eten geweest met vriendinnen en daarna zijn we met z’n drietjes op vakantie gegaan. Dan kun je samen wennen aan de situatie op een plek waar niemand je kent.
Liefdevolle periode
Loena zei: “Ik weet zeker dat ik als meisje wil leven, maar als ik jullie niet kan overtuigen, heeft het weinig zin. Als jullie me niet als je dochter kunnen zien…”.
Maar we twijfelden geen moment. We hadden zes jaar lang een kind gehad dat ongelukkig was. Vanaf nu kon ze zijn wie ze wilde zijn. Thuis al helemaal. Ze zei: “die jurkjes vind ik leuk”. We zeiden: “bestel ze dan”. Ze zei: “ik vind het moeilijk om mij op te maken”. We zeiden: “vraag het je vriendinnen op school”.
“De wachtlijst is een jaar”, zeiden ze bij het VUmc. “Denkt u dat dat een probleem gaat geven?”. “Nee”, zei ik, “dat dénk ik niet, ik weet het zeker”. Uiteindelijk hebben we ruim vijf maanden moeten wachten. Toen we naar het VUmc gingen was Loena zo enthousiast dat ze bijna flauwviel.
Als ik zie hoe blij mijn dochter nu is, ben ik hartstikke gelukkig. Ik heb een dagboek bijgehouden en dat wil ik ook uitgeven. Als ouders weet je vaak niet waar je allemaal rekening mee moet houden, maar aan die informatie is vast behoefte. Want het is zwaar, heftig, duur en soms best moeilijk, maar het is ook een hele warme, mooie en liefdevolle periode als je als ouders gezamenlijk achter je kind staat.
Lees hier het verhaal van Loena
Tekst en foto: ton van den born