Sonia, die uit een grote familie met zes zusjes en twee broertjes komt, wist van tevoren niet dat haar weg naar volwassenheid getekend zou worden door gruwelijke pijn en littekens.

Haar kindertijd was onbezorgd en ze hield enorm van dansen. Haar vader ontmoedigde het dansen omdat ze als jongetje geboren was. Hij overleed toen Sonia 7 was, maar het verbod bleef in stand.

Naarmate Sonia volwassener werd, voelde ze zich meer en meer gevangen in een mannelijk lijf. Haar moeder was de eerste die het opmerkte. Aanvankelijk probeerde zij Sonia nog te overtuigen om buitensporten te doen, zoals andere jongens van haar leeftijd, maar mettertijd begon ze Sonia te accepteren zoals ze was. Toen wist Sonia nog niet dat ze tijdens haar leven als volwassene gekweld zou worden door een brute groepsverkrachting en een aanval met bijtend zuur.

Sonia was 12 toen ze tijdens een familie-evenement via een oom van moeders kant kennismaakte met een aantal mensen uit de transgendergemeenschap. Sonia voelde zich meteen verwant met deze mensen en bezocht hen regelmatig. Ze begon ook weer haar passie voor dansen te volgen. Sonia was gelukkig met haar leven en genoot eindelijk van waar ze altijd van had gedroomd: dansen.

Maar Sonia’s familie wist niet van haar banden met de transgendergemeenschap. Alleen haar moeder was op de hoogte, ze steunde haar kind. Tijdens een van die bijeenkomsten zag een vriend van een van Sonia’s oudere broers dat zij danste op een huwelijk. Hij bracht haar broer daarvan op de hoogte. Die avond werd Sonia door haar broer in elkaar geslagen, waarna ze probeerde haar leven te beëindigen.

Gelukkig liet haar moeder van zich horen. Zij bleef haar kind steunen en vertelde al haar andere kinderen streng dat zij Sonia haar leven moesten laten leven zoals zij dat wilde. Maar Sonia was zo ontmoedigd dat ze van huis wegliep en zich bij de transgendergemeenschap aansloot. Ze bleef meer dan twee jaar bij hen voor ze terugkeerde naar huis. Ze was inmiddels volledig getransformeerd en gedroeg zich nu als een vrouw. Ze had echter nog geen operatie voor aanpassing van haar sekse gehad. Ze bleef een paar maanden thuis wonen, maar durfde niet naar buiten te gaan uit angst voor sociale stigma’s.

Omdat ze geen ongewenste aandacht wilde vestigen op haar familie en werk, keerde ze op haar vijftiende terug naar de transgendergemeenschap. Vijf jaar later werd ze benaderd door een jongen, Nadeem, die haar nummer vroeg omdat hij wilde dat ze optrad bij een evenement. Hij begon haar meerdere keren per dag te bellen en sprak dan over koetjes en kalfjes, en vroeg of ze hem wilde ontmoeten. Uiteindelijk vroeg Sonia hem te stoppen met bellen en of hij alleen contact op wilde nemen wanneer het evenement zou plaatsvinden. Dat was het moment waarop Nadeem bekende dat hij gevoelens voor haar had en haar echt heel leuk vond.

Sonia beschrijft dat ze zo veel verantwoordelijkheden had, plus het juk van transgender-zijn dat zwaar op haar drukte, dat ze nooit had nagedacht over de liefde. Maar met Nadeems niet-aflatende pogingen haar voor zich te winnen, begon Sonia zich vriendelijker op te stellen. Ze ontmoetten elkaar regelmatig en raakten goed bevriend. Dat was echter van korte duur: Nadeem begon Sonia lastig te vallen.

Hij eiste geld van haar – het geld dat ze verdiende met dansen tijdens evenementen. Hij wilde dat ze stopte met werken zonder zijn toestemming en belde haar bijna non-stop. De situatie werd later nog erger. Nadeem kon elk moment van de dag of nacht bellen en eisen dat ze elkaar zouden zien. Als Sonia dat weigerde, zou Nadeem stennis schoppen op haar stoep. Alleen Sonia treiteren bleek al snel niet meer genoeg. Hij benaderde de mensen met wie ze woonde en schold hen uit, bedreigde hen en eiste dat ze Sonia aan haar lot zouden overlaten.

Nadeem ging ook naar Sonia’s huis, waar haar moeder en jongere zus woonden, en vernederde Sonia en haar familie voor het oog van de hele buurt. Sonia was het zat en benaderde de politie, maar Nadeem had een goed netwerk en kwam ervan af met een mondelinge waarschuwing. Er werd geen officiële klacht ingediend. Sonia durfde ’s nachts niet te gaan slapen. Ze voelde zich bedreigd en leden van haar gemeenschap begonnen haar te mijden.

Toen, op een dag, belde Nadeem Sonia op om zijn excuses aan te bieden en zich te verzoenen.

Sonia was opgelucht en wenste Nadeem het beste.

Drie dagen later belde hij opnieuw en vroeg om een ontmoeting. Hij kwam haar oppikken terwijl ze nog aan het werk was. Hij liet zich niet afschepen en wachtte op haar. Toen Sonia naar buiten kwam, zag ze een andere man in de auto, die Nadeem aan haar voorstelde als een vriend. Sonia was nogal verrast, aangezien Nadeem nog nooit een vriend had meegenomen.

Ze reden weg en bereikten al snel de buitenwijken van de stad. Daar stonden Nadeem en zijn vriend erop dat ze naar de boerderij van de vriend zouden gaan om een feestje te bouwen. Sonia wilde aanvankelijk niet, maar gaf uiteindelijk toe. Eenmaal op de boerderij verliep alles normaal, tot Nadeem en zijn vriend zich begonnen te misdragen. Ze vernederden Sonia en mishandelden haar, dreigend dat ze haar zouden vermoorden. Sonia stond doodsangsten uit en er was niemand in de buurt om haar te helpen. Beide mannen verkrachtten haar voordat ze terugreden naar de stad.

Zo’n kilometer voordat ze de plek hadden bereikt waar ze Sonia zouden afzetten, stopten ze plotseling. Ze overgoten haar met een zuur dat ze in de auto hadden bewaard, gooiden haar uit de rijdende auto en maakten dat ze wegkwamen. Sonia vroeg overal om hulp, maar niemand stond haar bij. Op de een of andere manier lukte het haar om haar woning in de transgendergemeenschap te bereiken, maar daarna raakte ze bewusteloos.

Ze ontwaakte in een staatsziekenhuis. 54% van haar lichaam was verbrand, voornamelijk aan haar rechterkant: haar gezicht, oor, nek, schouder en borst.

Ze woont nu bij haar familie – haar moeder en jongere zus hebben werk gezocht om hen drieën te kunnen onderhouden. Sonia hoopt dat ze ooit een klein bedrijfje kan beginnen en wil haar vaardigheden (dansen, koken, breien/borduren en make-up) professioneel inzetten.

Vandaag de dag lijdt Sonia pijn. Een aanval met bijtend zuur is een wrede manier om wraak te nemen en Sonia heeft al veel te lang geworsteld. Make Love Not Scars haalt geld op voor Sonia’s operaties en als je graag je steentje wilt bijdragen, kun je hier doneren: http://ket.to./helpsonia.

Bron: Dit artikel is een vertaling van het artikel Help Sonia , A Transwomen gang rape and acid attack survivor op www.transgenderindia.com.

Foto: ketto.org.