In een column van Linda Duits van 17 april las ik dat ze zich zorgen maakt over de Genderfluids-dag in de Nieuwezijdssauna in Amsterdam. De toon wordt gezet door de titel van Linda’s column: Na de gaybar nemen hetero’s nu ook de homosauna over.
Zelf had ik op deze website twee weken eerder een interview gepubliceerd met de organisator. Een razend enthousiast interview, want ik ben blij dat ik als non-binair trans persoon tijdens de Genderfluids-dag ook welkom ben in de Nieuwezijds. Maar blijkbaar vindt Linda dat het ingewikkelder ligt. Dat iedereen op die dag zomaar naar binnen mag, dat moet wel voor ongemak zorgen. Sterker nog, het leidt er volgens Linda toe dat hetero’s homo’s nu ook hun sauna afpakken.
Blijkbaar is de gay horeca niet zozeer uitgedund door de opkomst van Grindr, het veranderende uitgaansgedrag sinds de kredietcrisis en de jongere generatie lhbti’ers die steeds meer uitgaan in reguliere gelegenheden, maar is het tegenwoordig een trend dat hetero’s onze plekken overnemen.
Linda maakt zich zorgen om haar geliefde gemeenschap. Zij stelt dat het belangrijk is om een transinclusief beleid te hebben als gaysauna, maar dat het gecompliceerd gaat worden als er straks geen duidelijk onderscheid meer is. Onderscheid tussen wie en wat, vraag ik me af, gaysauna’s hebben altijd mannen aangetrokken van alle seksuele geaardheden (ken je geschiedenis). Daarnaast zijn normaal gesproken in vrijwel alle gaysauna’s ook transvrouwen met handvat welkom.
Tijdens de avonden in Club Church is zeker niet sprake van een langzaam overnemen door de hetero’s, maar een vrolijke mix van mensen waarbij iedereen zichzelf kan zijn.
Homomannen kunnen zich daar, zoals Linda dat mooi omschrijft, soms ongemakkelijk bij voelen. Sterker nog, uit persoonlijke ervaring kan ik vertellen dat ik soms waarschuwingen heb gekregen van personeel omdat mannen zelfs agressief kunnen worden. Daar is een woord voor: transfobie. En dat is waarom bij mij de nekharen overeind gaan staan bij Linda’s column, door die ‘ongemakkelijkheid’ te verdedigen, vertroetelt ze deze homomannen en rechtvaardigt ze indirect hun interne transfobie.
De voorbeelden die Linda aandraagt maken haar betoog niet sterker, integendeel. Club Church, van dezelfde eigenaars als de Nieuwezijds, heeft inderdaad ook al jaren, naast hun reguliere “men only”-avonden, ook feestjes voor “all genders and sexualities”. Tijdens deze avonden is zeker niet sprake van een langzaam overnemen door de hetero’s, maar een vrolijke mix van mensen waarbij iedereen zichzelf kan zijn. Bij Club Nyx is het volgens Linda echt fout gegaan, maar als je dat al zo wil stellen, is het wel belangrijk om te weten dat dit precies is waar de Nyx zelf voor heeft gekozen met hun beleidsvoering. Er is geen sprake van een ongelukkige ontwikkeling.
Linda’s conclusie is tenslotte dat we, drama o drama, als lhbti gemeenschap voor een lastig dilemma staan. Zij stelt daarbij het volgende: ons denken is steeds minder gestoeld op afgebakend hokjes denken. Ja Linda, dat is ook wat ik zie gebeuren binnen onze samenleving, dat is een progressieve beweging die we emancipatie noemen.
Ik denk niet dat er, zoals Linda dat zegt, sprake is van een “dunne maar essentiële lijn tussen bi- en transvriendelijk zijn, en hetero’s de boel laten overnemen.” Want de grens tussen hetero en niet-hetero is een kunstmatige scheiding aangebracht door de dominante sociale structuur. Linda, ik begrijp dat je het belangrijk vindt om op te komen voor je zorgenkindjes, maar het doorbreken van die scheiding resulteert volgens mij niet in hetero’s die de boel overnemen en ons ‘naar de marges verbannen’. Het resulteert in het verdwijnen van de marges, het bevrijden van opgelegde stereotyperingen en het omarmen van ieders persoonlijke beleving van gender en seksualiteit.
Anne Levah Russchen is werkzaam voor TNN en daarnaast zet shij zich in voor verschillende activistische en emancipatoire organisaties zoals Queer media platform Pink Terrorists. Deze column schrijft Anne Levah vanuit shijn persoonlijk opinie en visie.
Foto (cc) Kira auf der Heide